Het hoogste punt....!
Er wordt hard gebouwd aan de school. We hebben bij het 3 klaslokalengebouw het hoogste punt bereikt en we zijn nu bezig met het staalconstructie voor het dak. Ik hoop dat volgende week de golfplaten op het dak kunnen. Er wordt niet alleen gewerkt aan het 3 klaslokalengebouw maar ook is inmiddels de fundering van het 2 klaslokalengebouw gereed. Er wordt ook gewerkt aan een gebouw met toiletten. Dit was niet in onze planning maar van de overheid mogen er geen latrines meer gebouwd worden bij scholen in de stad en moeten het doorspoelbare toiletten zijn. De bedoeling is dat er in totaal 12 toiletten komen. Het niet meer mogen plaatsen van latrines was een flinke streep door onze plannen maar gelukkig hoorden we het op tijd en hadden we er nog geen werkzaamheden voor verricht.
Inmiddels is er ook een deel van het hekwerk geplaatst op de erfgrens. Dit was nodig omdat we voor een septic tank een gat 3 bij 3,5 meter en 3,5 meter diep moeten graven en dan wil je niet dat er nog mensen (vooral kinderen) passeren.
Voor mij is geen dag hetzelfde. Bijna iedere dag loopt anders dan ik gepland of gedacht had. Dat geeft (meestal) niet want dat is ook de charme van Zambia. Vooruit plannen is hier wel een dingetje….daar doen ze (bijna) niet aan. Ik meestal wel maar kan ook niet alles overzien. Soms moet er halsoverkop materialen gehaald worden en dan blijft ander werk liggen. De materialen moet ik zelf inkopen en daarvoor ga ik altijd met Bright op pad. Ik probeer altijd om genoeg cement e.d. op voorraad te hebben want het is niet altijd verkrijgbaar. Tot dusver lukt dat redelijk. We grepen wel naast de verf voor de dakconstructie. De verf was al twee weken niet verkrijgbaar. Gelukkig was het er vandaag wel en heb ik maar gelijk een grote hoeveelheid ingeslagen zodat we niet meer misgrijpen en het werk door kan gaan.
De werkzaamheden voor het voedingscentrum gaan ook gewoon door. Een moeder met twee tienerzoons had een hulpvraag. Wij helpen haar al acht jaar en ze heeft nog nooit om iets gevraagd. Nu vertelde ze dat ze zich niet goed voelde en hierdoor niet kon werken en dat ze daardoor geen eten hadden thuis. Ze vroeg of ze geld kon lenen om voor twee weken eten te kopen. Haar dochter die in Lusaka werkt, zou over twee weken haar salaris krijgen en dan zou ze het geld teruggeven. Ik geef nooit geld want je weet nooit of het gebruikt wordt voor het doel waarvoor het gevraagd wordt. Als iemand medicijnen nodig heeft dan kopen wij de medicijnen. Na wat heen en weer gepraat met deze moeder komen we tot de volgende oplossing. Ze krijgt van mij 30 kwacha (€ 1,50) om eten te kopen voor het weekend en vanaf maandag zullen wij extra koken en dan kunnen de kinderen dat in plastic bakjes meenemen naar huis. Zo weten we zeker dat er ook ’s avond een maaltijd is. Ik ben dus van mijn standpunt afgeweken maar soms moet dat mogelijk zijn als je aanvoelt dat iemand er geen misbruik van maakt. Het mooie is dat ik twee weken later het geld terugkreeg. Ik had dat niet verwacht. Het goede hiervan is dat als deze moeder nog eens om geld komt vragen ik dat eerder zal geven omdat ze heeft laten zien dat ze betrouwbaar is.
Hartelijke groet,
Gerda